Het is 07:50 en de zon heeft zich nog niet laten zien.
Over een kwartier gaan drie mannen van de fotoclub met mij het bos in, gewapend met camera.
Ik heb de weervoorspellingen in de gaten gehouden en deze ochtend moet de nodige zonnestralen opleveren.
Dat in combinatie met een gekleurd bos, zou toch een aantal mooie plaatjes op moeten leveren. Vandaar de uitnodiging om bij interesse zich bij mij op de parkeerplaats aan te sluiten en samen op pad te gaan.
Omdat het gebied aardig drassig is, trek ik op de parkeerplaats andere schoenen aan. Mijn mobiel (Galaxy S2) zit bij het bukken in de weg en ik haal het zwarte ding uit mijn broekzak. Nadat ik ‘m op het dak van de auto heb gelegd, kan ik verder.
Zodra ik de veters met een dubbele knoop goed strak heb vastgemaakt, wil ik mijn nette schoenen aan de passagierskant leggen, maar bedenk mij dan. Ik wil niks in het zicht laten liggen, dus ik doe een paar stappen terug en open de achterklep. Een paar seconden later duw ik de klep dicht. Tenminste. Als een krakend geluid en een grote weerstand mij weerhoudt de klep verder dicht te doen.
Ik kijk wat er tussen het scharnierpunt ligt en zie wat ik al vermoedde: Mijn mobiel ~!@#$% [censuur]
Met grote vrees bekijk ik de schade. Het scherm is duidelijk beschadigd. Een groot gedeelte is voorzien van barsten. Als ik het scherm probeer te activeren, zie ik de tiptoetsen even oplichten, terwijl op het scherm slechts 1 pixel zich nog kort laat zien. Ik baal enorm en ben zo ontzettend kwaad op mijzelf, dat ik niet eens hardop kan vloeken.
Ik besluit het toestel uit te zetten en mij verder klaar te maken voor de fotografie. Het eerste uur raak ik echter geen camera aan. Niet alleen door mijn mobiele telefoon, maar ook vanwege de bewolking waardoor het langer donker blijft als voorspeld.
Het gezelschap is gelukkig prima, waardoor de camera uiteindelijk er bij gepakt wordt voor de nodige foto’s. Het begint lichter te worden en op de terugweg laat de zon zich zelfs tussen de wolken door een paar keer even zien. Al had ik veel meer zon verwacht.
De camera gaat terug in de rugtas en uit mijn binnenzak haal ik mijn mobiel tevoorschijn. Ik doe nog een poging wat info op het scherm te krijgen, maar na een tijdje gewacht te hebben zet ik het apparaatje weer uit. Nu lichtte er helemaal niks op, dus het eerste wat ik wil doen, is in een hoekje wegkruipen, flink balen en op internet zoeken naar een oplossing. Twee hebben er zin in koffie bij een restaurant en vragen of ik ook mee ga.
Neuh, het is mooi geweest, ik ga naar huis 🙁
