Uit Curacao langs de douane en dat is anders als alle vorige reizen.
02-06-2016 | Na de landing begint de hele poppenkast.
Wij worden opgewacht door wel 20 uniformen. In de volgende ruimte nog een handjevol met drugshond. De koffers worden afgeleverd bij een speciale band. Eenmaal door het poortje, gaat ie weer dicht. Loop ik daar met een vies servet en geen prullenbak te vinden.
Twee meter buiten het poortje staat wel een bak, dus als ik de deur een meter openduw kan ik die laatste meter wel overbruggen. Zo gezegd, zo gedaan.
Het papiertje verdwijnt keurig in het juiste gat en ik krijg als ik de deur net weer gesloten heb een boze meneer in uniform voor mij. Hij kijkt tijdens zijn preek de zomergast van top tot teen aan. Hij accepteert mijn sorry en de wegen scheiden zich weer.
Met onze koffers kunnen wij naar de volgende controle. Hier mag iedereen onder toeziend oog van wederom uniformen de zware koffer op een lopende band tillen, waarna ie door een scanner gaat. Evelien kan een glimlach niet onderdrukken en als een vrouw iets vergeet en zelf half het scanapparaat induikt, moet ik ook lachen. En zo lopen wij naar de band toe.
Uit Curacao langs de douane
De man kijkt ons aan en vraagt bloedserieus of wij hem nu uitlachen. Nou, daar sta je dan. Vers uit Curacao langs de douane geconfronteerd worden met een nieuw oeps-momentje. Evelien zegt direct nee en vertelt dat hij een mooi beroep heeft; zo al die mensen aanschouwen die hun eigen twintig kilo wegende koffer op de band moeten leggen. Hij kan er zelf ook om lachen.
Ik til een koffer op de band en leg ondertussen uit waarom ik om die vrouw moest lachen om mij vervolgens bij het volgende uniform te melden.
Tenminste, ik word door de man teruggeroepen. ” -Meneer, uw rugtas mag er ook doorheen.” Excuus. Natuurlijk. Helemaal vergeten door de hele toestand om het land weer in te mogen. De cameratas gaat van mijn rug direct op de band. Nog een keer glimlachen tegen de camera bij de paspoortcontrole, door de laatste deur van de douane en Evelien kan naar de Starbucks.
Een uur later zitten wij in de auto, op weg naar huis.
Het verkeersbeeld is anders dan gisteren, de kachel in plaats van de airco gaat aan. Er volgt een flinke Hollandse regenbui en op de deurmat ligt een envelop van het in Nederland zeer geliefde CJIB te wachten. Evelien blijkt op de heenweg naar Schiphol geflitst te zijn.
Welkom thuis 8)
