Op de planning: een galop op het strand van Hollum.
Een paar favoriete paarden worden uit het weiland gehaald en klaargemaakt voor een ritje. Aan mij het verzoek wat foto’s te maken. Het is een prachtige dag, dus dat stukje fietsen en het wachten op het strand is helemaal niet erg.
Wat dat betreft hebben wij het wel getroffen deze vakantie.
Het is 29 augustus. In het gezelschap is een dame die ook graag op de foto gezet wil worden, maar het nog niet aandurft op het strand in volle galop te gaan. De hele groep past zich aan en samen stappen ze al keuvelend langs de branding. Het hoeft helemaal niet zo hard te gaan om te genieten. De meesten hebben zo’n uitzicht niet als ze thuis paardrijden.
Eenmaal de paparazzo gepasseerd, splitst de groep zich. De snelle groep neemt weer plaats aan het begin van het zelfgekozen circuit en twee anderen bekijken het van een afstand om te voorkomen dat de paarden alsnog in galop er achteraan gaan. Paarden zijn echte kudde- en vluchtdieren, dus als ze vlakbij staan bedenken ze zich niet en volgen de rest.
Mijn camera en ik zijn er klaar voor, er loopt niemand in de buurt van het parcours, dus daar komen ze. Het kloppende geluid wordt harder, met een oog door de telelens volg ik ze. Wie gaat aan kop, wie moet ik als eerste nemen en wie volgt daarna? Het zijn keuzes die snel gemaakt moeten worden.
Gelukkig is het niet mijn eerste shoot en weet ik de nodige foto’s te maken. Een paar zijn helaas onscherp en halen de selectie niet. De groepsfoto is 16 keer gemaakt en worden met de rest (120+ stuks) op Facebook geplaatst. Omdat ik een paard niet kan beoordelen op houding, is mijn selectie niet zo streng. Dat mogen de rijders en paardenliefhebbers doen.
Het album levert duimpjes en een paar hartjes op plus een aantal leuke reacties. Altijd leuk wat waardering te krijgen. Maar als ik naar de foto’s kijk, vind ik het tegenvallen. Misschien omdat ik problemen had met het overzetten van de foto’s. Mijn kaartlezer is namelijk stuk en toen bedacht ik om de foto’s met een USB-kabel tussen de iMac en de camera op de harde schijf te plaatsen.
Na het bewerken en het exporteren zag ik de uiteindelijke bestandsnaam beginnen met thumb… Ik had Lightroom juist de opdracht gegeven niks aan de naam te veranderen en alleen alles op te slaan in een andere map. Een thumb is een kleine afbeelding van het origineel die de computer laat zien bij … Ow, sjips. Zou de computer echt de thumbs hebben overgezet in plaats van de originele foto’s zoals verwacht toen ik de foto’s in het overzicht selecteerde en naar de iMac kopieerde?!
Een snelle blik op de map met foto’s en de grootte van de bestanden laat mij dat inderdaad weten. Waarom?!
In Lightroom heb ik de goede bestanden aan het album toegevoegd en 1 voor 1 de bewerking van de thumb naar de originele overgezet. Dat waren heel wat muisklikken, maar ik was erg blij met de synchroniseerfunctie.
Het begin was dus al niet lekker, maar tijdens het bewerken kon ik ook niet altijd tot een bevredigend resultaat komen; zo’n kei in beeldbewerking ben ik niet. Dan nog een aantal leuke foto’s die niet scherp bleken te zijn. Ach, misschien ben ik gewoon te kritisch voor mijzelf. Gelukkig kon ik deze blog voorzien van een aantal leuke foto’s. Wie weet denk ik over een tijdje heel anders over de foto’s.
In positieve of negatieve zin 
