Laat in de morgen lopen wij richting de verhuur.
De man die ons helpt vraagt naar ons appartement en kamernummer. Ow zegt ie, dan zitten jullie aan de voorkant terwijl hij wijst naar ons balkon.
Hij blijkt er jaren manager geweest te zijn. In de straat mag beperkt geparkeerd worden, dus mocht het nodig zijn, kunnen wij naast de verhuur parkeren.
Er worden twee witte scooters klaargezet en na een uitleg rijden wij met helm op door het dorp heen. Wij besluiten een kleine rit richting het eerste dorp te nemen. Tijdens de uitleg hebben wij wat informatie over het eiland gevraagd. Eigenlijk is alles wat wij willen bekijken, per scooter goed te bereiken. Zelfs het verste dorpje, helemaal in het noorden.
Op de scooter is het heerlijk. De wind geeft verkoeling en met een gangentje van 30+ zijn wij net twee achter elkaar rijdende zondagsrijders die genieten van de omgeving, terwijl het verkeer goed in de gaten wordt gehouden. Gelukkig hebben ze hier geen haast en wachten rustig de kans af ons in te halen. Tijdens het inhalen klinkt de claxon soms. Geen idee waarom.
Onderweg komen wij bizar weinig borden tegen. Als wij een straat met winkels tegenkomen, vermoeden wij dat wij in het dorp Fyra aangekomen zijn. Ik pak de navigatie op de mobiel erbij en jawel. Dat ging sneller als gedacht. Het ziet er niet spectaculair uit, maar wij weten niet zo goed wat wij waar moeten opzoeken, alles ligt op de kamer. In een spontane bui besluit Evelien door te rijden, naar het verste dorpje, Oia genaamd. Het is een weg en zonder problemen rijden wij het dorp binnen. Na een parkeerplaats gevonden te hebben, volgen wij de rest van de toeristen.
Al gauw gaat de route via smalle straten vol trappen en veel kleine winkels naar beneden. Oia ligt aan een steile helling, wat een mooi uitzicht oplevert. Onderweg worden de nodige foto’s gemaakt, met de mobiel, want de spiegelreflex ligt door dit spontane uitstapje nog steeds opgeborgen in het appartement. De zon staat hoog aan de blauwe hemel en wij beginnen dorst en trek te krijgen. Een flesje drinken is wel ingepakt, maar het brood… In het appartement.
Wij zijn iets te spontaan vertrokken, maar daar kunnen wij gelukkig wel om lachen. Een eindje verderop ligt een restaurantje met uitzicht op het geheel.
Vanuit hier lopen wij na de lunch nog een eindje richting het oude kasteel, smeren ons daar weer in en lopen terug naar de scooters. Het is een mooi uitstapje en besluiten hier nog een keer naar toe te rijden. Beter voorbereid.
Bij thuiskomst merkt Evelien dat haar voeten opgezet zijn. Een zoektocht op de wifi van het appartement levert een vermoedelijke verklaring op: door warmte kan het voorkomen dat de afvalstoffen niet goed door het lichaam verwerkt worden, met als resultaat dikke voeten.
De oplossing is simpel. Benen omhoog, rust, klein beetje beweging en veel vocht. Ik ben door een overvloed aan zon lichtjes verbrand en smeer mij in met after sun. Dit herhaal ik voor het slapen gaan met aloë vera crème. De drie tubes staan gebroederlijk naast elkaar.
Mijn grote vrienden deze vakantie 
