Wij zijn allemaal al vroeg wakker.
De televisie wordt op weather channel gezet. Het eerste wat opvalt is het onweer tussen New York en Phoenix.
Hopelijk heeft dat zich als wij over 2 dagen weer vliegen verplaatst. Het weerbericht de komende dagen voor NY is bewolkt met een graad of 16.
De volgorde voor vandaag wordt iets aangepast in de hoop in de middag beter weer te treffen voor het dak met bijbehorend uitzicht over de stad op Rockefeller Center. Ook wel bekend als “Top of the Rock”.
Eerste stop is Central Park waar wij het ontbijt willen nuttigen. Wij vinden een zaak in de buurt en nemen stokbrood gezond of een panini, plus twee bakjes fruit. Bij de kassa wordt alles aangeslagen en wij moeten net geen zestig dollar betalen.
Vol ongeloof nemen wij alles mee, ploffen neer op een bankje neer en laten alles ons extra goed smaken.
In Central Park maken wij een klein rondje en krijgen een aardige indruk van de grootte. Ondertussen verbazen wij ons over de vele fietsers. Het is alsof een grote groep constant een rondje rijdt, want er komt geen einde aan. De volgende dag zien wij iets over Five Boro Bike Tour staan. De zon probeert zo nu en dan door te breken, maar daar blijft het voorlopig bij. Jammer, want de kleuren komen dan meer tot hun recht.
Te voet vervolgen wij onze route langs Queensboro Bridge, Grand Central Station, het Chrystel Building, het Empire State Building waar Evelien en ik elkaar afwisselen met naar boven te kijken. Dit gaat deze dagen niet altijd goed, wat een kleine botsing met de nodige lachers als gevolg heeft.
De route gaat langs Madison Square Garden richting The High Lane. Een oude luchtroute gebouwd om vrachttreinen te vervoeren. Tegenwoordig kan je hier op 20 meter boven de drukke straten een wandeling maken van 1 km.
We gaan halverwege weer terug. Het eindpunt ligt te ver van de volgende bezienswaardigheid: St. Patrick Cathedral. Alleen vanwege de naam moesten wij er langs. Maar Patrick had ons van tevoren al laten zien dat het binnen de moeite waard is. En inderdaad, het is er erg mooi.
Voordat ik naar binnen mag, wordt gevraagd mijn rugzak open te maken. Als ik het bovenste vak open rits, is alleen het plastic tasje zichtbaar waarin twee flesjes drinken voor onderweg in zitten. Ik verwacht de rest te moeten laten zien, maar hij vindt het zo al best. Met een groot vraagteken loop ik zonder wat te zeggen verder.
Het is tien voor twaalf wanneer het opvalt dat het drukker en drukker wordt. Er gaat een deur dicht en wij besluiten achterin plaats te nemen en de dienst te volgen. Heel interessant, maar na een half uurtje lopen wij de kerk weer uit op het moment dat iedereen weer is gaan staan.
Terug op Time Square duiken wij een souvenierwinkel in en kopen iets voor schoonmoeder. Wij hebben door het ontbreken van wifi nog geen Skype open kunnen zetten, maar zij houdt de verslagen in de gaten en de SMS doet gewoon z’n werk.
Na het eten melden wij ons bij Rockefeller Center. Wij krijgen te horen dat wij pas kwart voor negen naar boven kunnen. Evelien is helemaal verbaasd, aangezien zij gisteren nog heeft gevraagd of er geen reservering qua tijd nodig c.q. mogelijk is. Dit was er niet, terwijl nu anders wordt verteld. Wij willen graag bij nacht EN daglicht boven staan, dus wij reserveren voor morgen.
Op de terugweg blijf ik zo nu en dan even staan om een snelle foto te nemen en vervolgens terug naar het gezelschap te rennen. Als ik er bijna ben, hoor ik wat plastic ratelen en stop direct met rennen. Het blijkt alsnog één stap te veel. Ik hoor een man zeggen: “sir, you dropped something” terwijl ik het plastic tasje met een thank you oppak.
Dit tasje geef ik aan Evelien om het snel even weer terug te stoppen, maar zij herkent het tasje wel. “Kon je niet voorzichtiger doen?! Nu is het zeker kapot?!” en ze kijkt in het tasje terwijl zij het antwoord daarop al weet. Met een kwaaie kop wordt het geheel in een prullenbak gesmeten. “Ja dus!”
Ik loop naar haar toe, weet inmiddels dat dit het souveniertje voor haar moeder was en leg uit dat zij het zelf in de tas heeft gestopt en daarna niemand van ons in de tas is geweest. Evelien vertelt mij dat zij beide ritsen naar elkaar toe heeft dicht gezet en in mijn nek heeft laten eindigen. Onder de capuchon van mijn sweater. Met z’n vieren nemen wij plaats op de “tribune” van Time Square en sluiten zo de dag af.
De rugtas wordt vanaf nu met een klein hangslot afgesloten
